Ανοιχτή επιστολή
Μέσα σ’ αυτή την πανδημία υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων, επαγγελματιών, κάποιοι μουσικοί, οργανοπαίκτες, τεχνικοί, τραγουδιστές, ηθοποιοί, που για κάποιο ανεξήγητο λόγο αντιμετωπίζονται σαν να μην είναι μέλη αυτής της κοινωνίας. Σαν να ξεχάσαμε την παρουσία τους. Ο ιός προς το παρόν τους αχρήστευσε σαν επαγγελματίες. Αναρωτιέμαι αν είναι σωστό να τους εξαφανίσει το κράτος σαν πολίτες, αφού εξαιρεί αρκετούς απ’ αυτούς από το έκτακτο επίδομα. Επανέρχομαι σ’ αυτό το θέμα, γιατί αυτή τη συμπαράσταση και τη συντροφικότητα τη χρωστάμε τώρα στους συναδέλφους μας. Και δεν ξεχνάμε ότι ένα μεγάλο μέρος της επιτυχίας μας, το οφείλουμε στην τέχνη και στο ζήλο αυτών των ανθρώπων, που πολλές φορές παραμένουν στη σκιά μέχρι το τέλος.
Η επιδημία αυτή ως γεγονός, αναμφισβήτητα κοινωνικοποίησε και πολιτικοποίησε με τα μέτρα, τη ζωή όλων μας. Και καλώς έγινε για τη φροντίδα της υγείας όλων μας.
Το θέμα όμως είναι να φροντίσουμε ως κράτος, εκτός από τα πιθανά θύματα του ιού, τις παράπλευρες απώλειες. Όπως είναι η αρωγή-συνδρομή του κράτους απέναντι σ’ αυτούς που φροντίζουν ακαταπαύστως την τέχνη και την ψυχαγωγία των συνανθρώπων μας όλα αυτά τα χρόνια. Ο αριθμός που έμεινε έξω από το επίδομα δεν είναι μεγάλος. Τους αξίζει άραγε να τους φερθούμε σαν να είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας, επειδή συνέπεσε να μην έχουν προσληφθεί σε εργασία τους τελευταίους 2 μήνες και ν’ ακυρωθούν επόμενες δουλειές τους;
Συνημμένη ξανά η επιστολή Συλλόγου Μουσικών Βορείου Ελλάδος που εκπροσωπεί όλους τους μουσικούς.